“Hoogmoed komt voor de val” schoot er vanmorgen door mijn hoofd. Een paar dagen geleden schreef ik nog vol ‘trots’ (ja hoor daar is ‘ie) dat ik het hardlopen in de ochtend al vier weken volhoud. Vanmorgen voelde ik dat het voor geen meter zou lukken. Mijn lijf stribbelde al een paar dagen aan alle kanten tegen. De prestatiegerichte perfectionist in mij wilde al protesteren. “Gewoon gaan, het is toch zonde als je nu overslaat, watje.” Maar voordat ik een hele discussie startte, had ik met mezelf al een compromis gesloten: wel naar buiten, maar gewoon rustig lopen. Want ik herinnerde me op tijd wat mijn daadwerkelijke doel van deze ochtendroutine is: een actieve en bewuste start van de dag waardoor ik met de juiste mindset begin. En het allerbelangrijkste: ik mag ervan genieten in plaats van dat het moet. Ik besloot een klein rondje te doen, over wat ik ‘mijn vertraagpaadje’ noem. Een prachtig paadje langs weilanden met halverwege een reusachtige boom. En sinds kort staat er bij die boom een bankje. Op een ochtend als deze, waarop de zon de frisse ochtendlucht al probeert te verwarmen, gaat dat vertragen en verstillen op het paadje vanzelf. En alsof het allang de bedoeling was, liep ik naar het bankje en ging ik zitten. Het zonlicht was al fel dus ik sloot mijn ogen. Al snel voelde ik het gebeuren: dit was wat ik even nodig had. Ik haalde diep adem en voelde dat het me oplaadde om even zo te zitten in de vroege morgen, in de zon, met die prachtige, sterke boom vlakbij. De ochtendgeluiden van vroeg verkeer verdwenen nog meer naar de achtergrond en ik voelde vooral de bries. En weer schoot er iets door mijn hoofd, iets positievers gelukkig. Een dichtregel van Rikkert Zuiderveld uit de EO Visie van week 22, over Ruach, de adem en Geest van God:

“U ademt uit, ik adem in”
Het voelde precies zo. Alsof God mij even liefdevol omarmde en met Zijn Geest mijn wang streelde. Hij gaf, wat ik nodig had. Nieuwe adem. Zijn Ruach. Het was al even Pinksteren. Want even vanzelfsprekend als ik was gaan zitten, stond ik op een gegeven moment ook weer op. Tijd om in beweging te komen.

Ik liep vanmorgen bijna mijn doel voorbij. Letterlijk. Want als ik niet had gekozen om te vertragen, maar doorgerend was, had ik niet het paadje met het bankje genomen en was deze prachtige parel waarmee ik de dag hoopvol mocht beginnen, blijven liggen. Blijkbaar moet je nou eenmaal even stilstaan om je te kunnen bukken om een parel op te pakken…

Is het voor jou ook tijd om even stil te staan en te ontdekken welke parels er op jou liggen te wachten in een tijd als deze? Dan is het misschien tijd voor de GlimKracht-Reflectiechallenge! Meer info en inschrijving via https://www.glimkracht.nl/reflectiechallenge/

En tot die tijd: Adem af en toe eens even diep door en voel de Ruach stromen!

“So come and blow on through
Spirit move, we’re ready for You to
Come and blow on through
Come and do what only You can do”

Spirit Move- Kalley Heiligenthal (Bethel Music)

Photo credits: Tom Kolsters