Afgelopen week zat ik aan het water. In mijn gezichtsveld stonden twee bomen. De ene boom recht voor mij had een wat smalle stam, vertakte zich al vroeg met meerdere takken en was halfhoog. Wat mij het meest opviel was dat over een grote lengte van de stam, aan mijn zijde, de bast ontbrak. Op twee grote knoestvormige plekken na, was de lichte, gladde stam mooi zichtbaar. Alsof de boom mij toestond zijn binnenkant te zien. De twee plekken waar nog bast zat, leken wel twee grote wonden met een korst erop. De boom raakte me, met de kwetsbare binnenkant zo zichtbaar naar mij toegekeerd. Het waaide flink, de takken bogen ver mee, maar de stam stond onbeweeglijk stil. Waar de stam eerst zo kwetsbaar leek, straalde hij in die stevige windvlaag juist kracht en stabiliteit uit.
En ik bedacht me dat ik zo wil zijn. Ik wil niet leven met een ruwe bast om mij heen, die van alles buiten houdt en misschien wel dingen verbergt. Ik wil leven met die gladde en benaderbare, misschien wel kwetsbare binnenkant, naar buiten. Maar met mijn wortels diep genoeg om, net als het boompje aan de rivier, tijdens de stormwinden krachtig en stabiel te blijven staan. Want alleen met wortels die diep genoeg reiken, krijgt een boom zoiets voor elkaar.
Het zag er niet echt naar uit dat dit boompje veel vrucht zou gaan dragen de komende tijd. De boom naast hem deed dat echter heel uitbundig. Een boom met een stam die verried dat dit waarschijnlijk oorspronkelijk twee, of zelfs wel drie of vier afzonderlijke jonge bomen zijn geweest. Ergens in hun groei verstrengelden hun stammen zich en groeiden zij als één boom verder. Een prachtige, hoge, volle boom, met takken naar alle kanten en weelderig bloeiend in deze periode van het jaar. Ook deze boom moet een goed, diep reikend wortelstelsel hebben, wil het voldoende voeding kunnen opnemen voor die prachtige bloei. Het deed me beseffen dat in je eentje groeien en bloeien nagenoeg onmogelijk is. Het schijnt zelfs dat bomen ondergronds via hun wortels verbinding hebben en zo voedingsstoffen uitwisselen. En dat bomen via dat ondergrondse netwerk zelfs ‘gewaarschuwd’ worden als andere bomen met wie ze verbonden zijn, belaagd worden door schadelijke beestjes of stoffen. Ze gaan zich dan als het ware wapenen. Degene die belaagd wordt, zorgt dat de ander door kan bloeien.

Bij het vergelijken van de twee bomen moest ik denken aan psalm 1:3:

“Hij zal zijn als een boom,
geplant aan stromend water.
Op tijd draagt hij vrucht,
zijn bladeren verdorren niet.
Alles wat hij doet komt tot bloei.”

Beide bomen stonden aan stromend water. Beide bomen hadden hun wortels diep genoeg, want ze stonden er nog, zelfs met de stevige wind en alle stormen van de afgelopen maanden en waarschijnlijk jaren. Dus met dat vrucht dragen van het kleinere boompje zal het uiteindelijk ook wel goedkomen.

Het gaf me moed en HOOP. Soms kan ik in deze tijd mijn ei niet zo goed kwijt. Lijkt het alsof ik geen vrucht kan dragen. ‘Druk’ met alles draaiende houden, thuisonderwijs managen, de lichamelijke en emotionele behoeften van mijn gezin niet uit het oog verliezen. Deze twee bomen leerden mij dat ik gevoelsmatig nu niet veel vrucht kan dragen, maar dat ik er ondergronds wel voor zorg dat mijn gezin kan blijven groeien. En dat, als ik aan het Levende, stromende Water geplant blijf en mijn wortels diep genoeg in de Bron laat reiken, ook ik, op Zijn tijd, vrucht zal dragen!

Ga even lekker zitten, sluit je ogen en stel je voor dat je aan een prachtige, frisse stroom water zit, met 2 bomen voor je. Luister naar het lied Goede Hoop, een Ode van Salomo en laat je verkwikken! Met welke ‘bomen’ sta jij in verbinding?

Luister Goede Hoop (Ode 11) – Oden van Salomo op YouTube

Photo credits: David Michael Piccirilli