Een tijd geleden reed ik langs een bos in Hierden. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend en er was een zacht, bijna sprookjesachtig licht. De weg waarop ik reed maakte een flauwe bocht. De zon stond nog wat lager en het was net of ze voorbij die bocht voor mij uit fietste. Ik zag de zon niet, maar wel haar licht. Ik begon sneller te fietsen, alsof ik het licht wilde inhalen, wilde ontdekken waar het vandaan kwam. Ik stelde me voor dat het God was die voor mij uit fietste en dat de glans van Zijn gezicht nog net de bocht om scheen. Alsof Hij wilde zeggen: “Kom, je moet deze kant op. Kom maar, want Ik weet de weg.” Het voelde heel vertrouwd, veilig.
Het beeld van het licht in die bocht. Ik kan niet zien wat voor ons ligt. Toch vertrouw ik. ‘s Nachts is het donker. Toch weet ik dat het morgen licht wordt. Mijn hart moet op dat moment in het donker vertrouwen op mijn hoofd dat weet dat het licht zal komen. Ik ervaar dat ik zo ook om moet gaan met mijn vertrouwen dat God alles in Zijn hand houdt. Soms moet ik met mijn hoofd een keuze maken om met mijn hart weer op het juiste af te stemmen. Ik moet die momenten heel bewust creëren. De dag ermee beginnen, halverwege bijsturen en ‘s avonds goed de dag uit ‘tunen’. Mijn wandelingen over de dijk fungeren als zo’n moment. Of in de avondzon op het bankje voor ons huis bewust de kleuren, geuren en geluiden op me in laten werken. Vol de schonere lucht inademen, dankbaar voor elke ademteug die mijn longen nemen. Mijn hart gaat open en mijn hoofd wordt stiller.
Op andere momenten moet ik juist mijn hart inzetten om mijn kop erbij te kunnen houden. Wanneer ik me zorgen dreig te maken over mijn werk dat ik, nog maar net opgestart, weer op de lange baan moest schuiven. Of wanneer er door een verhaal van een bekende een film met rampscenario over corona en geliefden in mijn hoofd wordt afgedraaid. Dan moet ik afdalen naar mijn hart en herinner ik vanuit die plek mijn hoofd aan de Naam: IK BEN ERBIJ. Met mijn hart open wordt mijn hoofd stiller.
Het lied van vandaag heeft voor mij die twee functies: het tilt me uit boven wat er in mijn hoofd omgaat wanneer het vol zit, en het helpt me herinneren dat ik vol vertrouwen mijn hart wil richten op de hoop. Het hoopvolle vertrouwen dat:

“As the dawn breaks
And the clouds clear
In an open space
Together we will run”

Vandaag “Steady Heart” van Steffany Gretzinger. Bekijk vooral ook de clip; op het eind zul je misschien voelen wat ik voelde op de fiets…

photo credits: Wilmer Edson