Ken jij ze ook? Van die mensen die “iets” hebben waarvan je denkt: “Wauw, wat prachtig! Dat wil ik ook!”? En dan heb ik het niet over die dikke auto, dat fantastische figuur of het tip-top-in-orde huis dat zo uit een woonmagazine lijkt te komen. Nee, ik heb het over die mensen die iets met je doen, een bepaalde indruk achter laten, als je ze ontmoet. Die je aan het denken zetten, die je op een goede manier laten verlangen naar dat “iets”. Die je binnenste in beroering zetten. 

Ik noem het hun ‘glimkracht’. Het is het glimmende licht dat om die mensen heen lijkt te hangen die helemaal op hun gemak zijn bij zichzelf. Die niet hoeven te pronken, niets hoeven te bewijzen en gewoon zijn wie ze zijn. Ze stralen een kracht uit die geen angst inboezemt, maar liefdevol uitnodigt. Geen opgepoetste, schreeuwende “bling-bling”, maar stilmakende schoonheid van binnenuit. 

Hoe komen die mensen toch aan die glimkracht? Worden ze ermee geboren of hebben ze er hard voor gewerkt? Ik denk beide. Want kijk eens naar pasgeboren baby’s. Wat gaat er van hen uit, als ze in diepe slaap zijn, volkomen tevreden, volkomen afhankelijk? Dat zachte, glimmende, maar krachtige licht. En kijk ook naar die man of vrouw, getekend door het leven, met zichtbare en onzichtbare littekens. Maar die zich vrijgevochten heeft uit zijn of haar verleden. Afgerekend met alle rottigheid die het leven met zich meebracht. Kijk eens in die ogen. Als je goed kijkt, zie je daar datzelfde licht. Krachtig door de vechtlust, zacht glimmend door de vrijheid. 

En wat zie jij als jij jezelf in de spiegel in de ogen kijkt? Glimmen je ogen en straal je liefdevolle kracht uit? Of staan je ogen dof, omdat het leven zijn stof en modder rondgestrooid heeft en je daar nog onder ligt?

We worden allemaal met glimkracht geboren. Omdat God ons schiep naar Zijn evenbeeld. Met wie we zijn en hoe we in elkaar steken, laten we allemaal een stukje van Gods prachtige liefdevolle karakter zien. Maar we maken allemaal dingen mee die ons ontmoedigen, die ons uit balans brengen of zelfs beschadigen. We worden onzeker van onszelf, passen ons aan en vergeten soms zelfs wie we zijn. Wie ons gemaakt heeft. Het dooft onze glimkracht. 

Pas als we op zoek gaan naar hoe God Zijn afdruk in onze persoonlijkheid heeft gelegd, en welke talenten en gaven Hij ons heeft gegeven, verschijnt onze glimkracht weer. Dat is soms hard werken want het leven kan zich diep ingegraven hebben in dikke lagen modder en stof. Maar dit is het mooie: je hoeft het niet alleen te doen. Degene die jou je glimkracht heeft gegeven bij je geboorte, wil je helpen die glimkracht weer te vinden in dit leven. Wie beter dan Hij weet wie je bent?

Dus, doe je het? Durf je het aan jezelf onder de modder en het stof vandaan te laten komen? Gun de wereld joúw GlimKracht!