Het heeft me bezig gehouden, het ‘tassen-incident’ van de vorige blog. Niet omdat ik er letterlijk blaren van had gelopen hoor, daarvoor is de afstand tot school gelukkig te klein en had ik goede schoenen aan. Maar omdat het ene na het andere inzicht zich aandiende.

Ik had een discussie met mezelf. Want is het nou zo erg om een rugzak met inhoud te dragen? Daar word je toch sterk van? Goed tegen de luiheid, ieder heeft immers zijn eigen portie, gewoon de ene voet voor de andere plaatsen. “Niet klagen maar dragen”, zegt het gezegde toch? (Even tussendoor, het gaat hier niet meer om het schoolrugzakje van mijn dochter he, laat dat duidelijk zijn.) En rugzakken die te zwaar zijn voor je eentje, daar was ik al snel uit, moet je gewoon minimaal met z’n tweeën dragen. Want van omkukelen en niet meer op kunnen staan, daar is nog niemand verder mee gekomen. Toch zie ik het mensen wel hartstochtelijk proberen. Sterker nog, ik was zelf een tijdje overtuigd aan het sjouwen. Wat is dat toch, dat we het (soms? vaak?) zo moeilijk vinden om te zeggen dat die rugzak begint door te wegen? Met alle gevolgen van dien. Hernia, knikkende knieën, doorgebogen ruggen.

Maar dan deze: wat als ik gewoon vrijer wil kunnen bewegen? Wil rennen, springen, huppelen, zonder hinder van ballast? Mág dat dan? Of moeten we onszelf dwingen om, op z’n Dordts gezegd maar “door te douwen”? Is dat luiheid of is het geoorloofd om soms te verlangen naar die speelsheid? Ik was benieuwd wat er in de bijbel staat over dit rugzakken-debat.

Draagovertuiging 1: Ik draag mijn last alleen, want het afleggen en uitleggen is een teken van zwakte.
“Je hebt niet meer dan mijn genade nodig, want kracht wordt zichtbaar in zwakheid.” (2 Kor. 12:9) Hoe kan God aan mij laten zien Wie Hij is en wat Hij liefdevol met mijn ballast wil doen, als ik het halsstarrig zelf blijf proberen en mijn zwakheid verberg?

Draagovertuiging 2: Ik moet mijn last alleen dragen, want het is te groot, te zwaar om anderen daarmee lastig te vallen; niemand wil of kan mij helpen.
“In mijn nood heb ik geroepen: ‘HEER!’ En de HEER antwoordde, Hij gaf mij ruimte.” (Psalm 118:5)
Zou God niet in actie komen als een van Zijn kinderen het zo naar Hem uitroept, en de last van mijn schouders nemen?

Draagovertuiging 3: Ik kies voor de gemakkelijkste weg. Ik heb geen zin in de inspanning, geen zin in de strijd. Slappe hap. Geen karakter, geen ruggengraat.
“Houd vol, het betreft hier immers een leerschool, God behandelt u als zijn kinderen. Welk kind wordt niet door zijn vader berispt?” (Hebr. 12:7)
Even een liefdevolle tik op de vingers. Met luiheid en laksheid doof ik Zijn licht in mij. Wat kan ik dan nog uitstralen? Kracht en uithoudingsvermogen, vastberadenheid en standvastigheid, het wordt pas zichtbaar als het onder druk staat.

Draagovertuiging 4: Ik wil huppelen voor Gods aangezicht, dus leg ik alles af wat mij daarin belemmert.
“Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water” (Ps. 23:2)
Want God heeft mij niet geschapen om constant onder lasten gebukt te gaan. Hij wil mijn ziel verkwikken, zodat ik Zijn goedheid weerspiegel.

En toen zag ik mijn dochter. Op een dag waarop ze lekker in haar vel zit, zich veilig voelt en vol zelfvertrouwen, draagt ze dapper haar eigen rugzak naar school. “Ik draag hem wel zelf hoor mam!” Tot op een dag ze onzeker is van iets, vol als haar hoofdje soms kan zitten en tranen met tuiten huilt: “Die tas is veel te zwaar, jij moet hem dragen mama!”. Op dagen ertussenin, heeft ze soms gewoon geen zin om haar eigen tas op haar rug te hijsen. Ik kan aan haar gezicht zien of ze gemakzuchtig is, of gewoon even lekker ‘vrij wil zijn’. In het eerste geval motiveer ik haar de tas in haar fietsmandje te doen, in het tweede geval zeg ik: “Geef maar hier, ik draag hem deze keer wel even.”

God kent ons als geen ander. Hij ziet aan ons gezicht hoe laat het is: koppig, uitgeput, lui of toe aan wat rust. God laat ons in het laatste geval ook echt ontspannen. Geen constante druk, even niet vechten en worstelen. Het hoeft niet altijd snel, perfect, effectief. Gewoon, huppelen voor Zijn aangezicht. Met of zonder lastige rugzak.

Ook benieuwd hoe dat eruit ziet, ontspannen in Zijn nabijheid? Houd de nieuwsbrief in de gaten en blijf op de hoogte van de trainingen die gaan komen in het najaar! Schrijf je direct in voor de nieuwsbrief.