Het was een van de (vele) dingen waar ik naar uitkeek. Tijdens onze vakantie in Zeeland zou ik weer naar dat ene fascinerende winkeltje gaan op de dijk richting het strand. Het opmerkelijke zaakje heeft mijn hart gestolen om de bijzondere volgestouwde mengelmoes van fair en vintage, originele cadeautjes en tweedehandsboeken en het antiek- en curiosa labyrinth onderdijks.

 

Een bezoek voelt als schelpen en haaientanden zoeken op het strand (eveneens een geliefde bezigheid). Hoopvol speurend langs alle kasten en planken op zoek naar dat ene mooie exemplaar. Tom is blij als hij niet mee hoeft, maar mijn oudste twee zijn inmiddels ook aangestoken met deze vorm van schatzoeken. Met hun portemonneetjes in de hand schuifelen ook zij door de smalle gangpaadjes, hopend hun nog onbekende maar ongetwijfeld fantastische schat ineens te ontdekken.

 

Na een van die bezoekjes zat ik mijmerend op mijn campingstoeltje. Waarom trek ik zo graag naar dat winkeltje? Ik ben er deze vakantie zeker drie keer geweest. (O, en nog een keer extra voor mijn schoonvader, die na een bezoek aan ons èn het winkeltje appte of we toch wilden kijken of die oude duivenklok er nog was, want hij kon het maar niet uit zijn hoofd zetten. De kinderen hebben het dus niet alleen van mij, het heeft aan de andere kant gewoon een generatie overgeslagen…) Hoe dan ook, ik vroeg me af wat zich in mij roert als ik daar ben.

 

Zijn het de verborgen verhalen achter alle spullen die al een eigenaar gehad hebben? Zijn het de nog ongelezen verhalen in de boekenkasten? De levensverhalen van de makers van de eerlijke en duurzame cadeautjes? Ongetwijfeld. En het gevoel dat al die verhalen daar bij elkaar zijn en mijn verhaal daar voor even tussendoor loopt.

 

Is het het opgetogen gevoel bij het vinden van die ene schat, het moment dat je in je hart even dat sprongetje voelt: Yes, wauw! Ik denk het ook. En daarbij alle plannen die met je vondst op gang komen. Zo had mijn zoon al tig toepassingen bedacht waarbij hij zijn nieuwe multitool kon inzetten. En mijn dochter maakte in haar hoofd de mooiste tekeningen met de potloodjes uit de koker “met die wereldkaart erop”. Ik genoot, toe maar kind, droom erop los.

 

En, kwam ik tot de conclusie, het is ook het moment dat je je vondst opgetogen aan de rest laat zien om te delen in jouw vreugde. Die vreugde gaat soms gepaard met een opgetrokken wenkbrauw. Maar soms ook met een gedeelde vonk. En juist die momenten vormen de èchte schat.