Herken je ze? De twee bomen uit mijn vorige blog. Een heerlijke plek waar ik even tot mezelf kwam. Want na de aankondiging dat de basisscholen weer zouden openen, bekroop me even een gevoel van lichte schrik. Wat? Nu al?! Alsof we niet 10 weken in thuisisolatie hadden gezeten met alle gevolgen van dien, maar een flinke dosis zomervakantie hadden genoten en voor het gevoel al weer veel te snel aan de slag moesten. Waar kwam die schrik toch vandaan? En was die schrik wel reëel?

Ik doe een bekentenis. Ik vond (en vind) de bubbel eigenlijk ook wel prettig. De legere agenda, de familytime (zij het soms gedwongen), de eenvoud van het door de corona-maatregelen ‘niet volledig kunnen werken’ in mijn geval, ook al was de combinatie met thuisonderwijs alsnog een uitdaging om andere redenen. Het gevoel dat ik meer zelf kies hoe de dag eruit ziet, in plaats van dat ik geleefd word. De ervaring dat ook in deze omstandigheden contacten kunnen verdiepen, opbloeien of kunnen ontstaan. Niet dat ik dit zou willen laten voortduren hoor, begrijp me goed. Maar ik wil graag de parels bewaren. De mooie dingen eruit pikken en koesteren. En op het moment dat ik hoorde dat onze bubbel vanaf 12 mei misschien niet meteen uit elkaar spat, maar in ieder geval wel weer wat groter wordt, schrok ik dus. Want ik was bang dat het boemeltreintje waar ik nu in zit, weer razendsnel een intercity zou zijn, of nog sneller, de Thalys. En dat ik er dan nog niet klaar voor zou zijn, voor die snelheid. Nog niet klaar zou zijn met parels verzamelen.

Een van die parels vond ik in de modder. In de modder van een flinke ‘dip’. Omdat ik tegen de muren opvloog na 3 weken lockdown, en ook ons gezin daar de nodige nadelige effecten van ondervond, moest er iets veranderen aan mijn en onze daginvulling. In overleg met Tom uiteraard, kreeg ik tussen de middag 2 uur ‘vrij’. Off duty dus. En zo voelde het ook. Want ik laad op als ik even geen verantwoordelijkheid hoef te dragen. In die twee uurtjes zorgde ik dat ik kon afschakelen van een hele ochtend ‘prikkels vangen’ door mijn rondje dijk te doen. Maar dat was niet voldoende om ook nog dat enorme figuurlijke ei dat ik niet goed kwijt kon, een beetje te laten slinken. Zo zijn in die vrije uurtjes bijvoorbeeld de blogs voor GlimKracht geschreven. In die uurtjes zijn twee boeken gelezen die nog om aandacht schreeuwden op mijn nachtkastje. En heel af en toe kon ik zelfs even werken via een digitaal coachgesprek. En langzamerhand ging het beter. Ik werd weer een gezelliger mens om samen mee in een bubbel te zitten. Doordat ik ruimte kreeg om op mijn manier even af te schakelen, kon ik dromen. Noem het bezinning als je wilt. Want gevoelsmatig gaat het wel zo diep.
En dát wil ik vasthouden. De ruimte om in de welbekende spiegel te kijken en te reflecteren op het leven zoals het nu is, het leven zoals het misschien zal zijn. De tijd en ruimte om parels te zoeken en te vinden. Want ik word er oprecht gelukkiger van als ik parels vind en die daadwerkelijk een plek kan geven. En helemaal als ik van die parels weer kan uitdelen.

Herken je hier iets in? Heb je gemerkt dat er ook hele mooie en goede dingen gebeuren en gebeurd zijn tijdens de coronacrisis? En herken je dat je sommige dingen een plek zou willen geven in je leven, post-corona? Zorg dan dat je komende week af en toe de website en facebookpagina van GlimKracht bezoekt. Dan laat ik weten hoe en wanneer we samen parels gaan zoeken!