Inmiddels is het al bijna tweeënhalf jaar geleden. BOEM. Een week voor kerst viel ik van mijn bakfiets. Nooit gedacht dat ik met die bakfiets überhaupt echt kon vallen, maar blijkbaar kon het. En nogal hard ook, aangezien ik er een zware hersenschudding aan over hield. Nu is uitglijden met mijn fiets in de wintermaanden geen zeldzaamheid, maar die ene keer is het voor mijn gevoel wel levensveranderend geweest.
Mijn verlof was bijna voorbij en ik had me met grote stelligheid voorgenomen om er weer volop voor te gaan. “Back on track” noemde ik het steeds. Gaan met die banaan. Hup de sneltrein van het werkende leven in combinatie met een gezin weer in. Het bleek allemaal een beetje anders te gaan. Langer dan een halfuur achter een scherm zitten en me concentreren op de verhalen van de mensen tegenover me was een enorme opgave, ook al was dat iets wat ik het liefste deed. Het had nu een scheelmakende hoofdpijn en ogen die niet meer konden scherpstellen en zich terugtrokken in hun kassen tot gevolg. Het was al snel duidelijk dat van mijn goede voornemens niets terecht zou komen. Sterker nog, door de rust die ik gedwongen was te nemen, kwam er een heel proces op gang. Een proces waarin ik me eerst realiseerde dat ik mezelf helemaal niet zo goed kende als ik dacht, waarin ik vervolgens werd geconfronteerd met het feit dat ik geen grenzen kon stellen en me meester had gemaakt in pleasegedrag op allerlei gebieden in mijn leven. Gevolgd door het verlangen om wèl vanuit mijn eigen kern te willen leven en de daarbijbehorende grenzen op een goede manier aan te kunnen geven. Het schrijnde en schuurde aan alle kanten. Je snapt het, niet een proces dat in een aantal weken doorlopen was. Meer een “work in progress”. Maar wel de grootste en avontuurlijkste uitdaging die ik ooit ben aangegaan. En zó de moeite waard!
Niet dat het makkelijk was hoor en dat het allemaal vanzelf ging. Er zijn heel wat bloed, zweet en letterlijke tranen gevloeid. En nog steeds komt het voor dat ik me eerst laat leiden door wat anderen van mij zullen vinden of zeggen. Ik moet daar echt alert op zijn. Er is een prachtig lied dat mij dan even met de neus op de feiten drukt en me optilt zodat ik het weer helder zie: “You say” van Lauren Daigle.
Ik hoop dat het jou ook zal helpen om te zien wie je bent! Want uiteindelijk zijn wij wie God zegt dat we zijn. Jezus liet dat mooi zien toen hij aan de discipelen vroeg: “Wie zeggen de mensen dat Ik ben?”. De antwoorden die ze gaven, kwamen allemaal wel in de buurt, maar pas toen Jezus vroeg: “En wie denken júllie dat Ik ben?”, klonk het juiste antwoord. Petrus gaf toen een door God zelf ingegeven antwoord (Matt. 16:13-17). Als wij dus onze kern willen leren kennen, moeten we niet afgaan op wat mensen (of wijzelf!) over ons zeggen. Dat komt op z’n best slechts in de buurt van de waarheid. Maak het eens stil vanbinnen en stel de vraag: “Wie zegt U dat ik ben?” Luister naar het antwoord van jouw Maker. Hij kan het weten nietwaar?
Misschien wakkert dit alles wel iets aan, diep vanbinnen. Wil je nadenken of je dingen nog wel doet op de manier die jou past. Zorg er dan voor dat er niet zoiets als een hersenschudding of een burn out voor nodig is, voor je aan het denken en voelen gaat. Besef dat de lockdown door corona óók een life-changing gebeurtenis is. Daarom start ik met de GlimKracht-Reflectiechallenge, om je uit te dagen een start te maken met dat nadenken. Doe je mee?
photo credits: Andrea Piacquadio