Gisteren liep ik met twee vriendinnen over de dijk. Omdat we niet op gepaste afstand op onze oefenmatjes onze Pilatesoefeningen konden doen, maakten we een avondwandeling. We waren overduidelijk niet de enigen. En terecht. Beweging en frisse lucht is goed voor de weerstand. Mits de een aan de ene kant van de dijk, de tweede aan de andere kant en de derde… Nou ja, je snapt het wel.

Ondanks dat ik me had voorgenomen het er vooral niet over te hebben, domineerde Covid-19 natuurlijk de gesprekken. Jakkes, dacht ik. In de donkerte van de avond geven onze woorden nou niet bepaald licht.

Tot ik besefte dat ik niet zoals gebruikelijk mijn blik schuin naar beneden had gericht, bang om te struikelen of een kikker plat te trappen. Ik liep met mijn blik schuin omhoog geheven. Ik genoot van wat ik zag, liet de schoonheid tot me doordringen. Psalm 8 kwam even heel dichtbij. Ik zag de hemel, het werk van Zijn vingers, de maan en de sterren door Hem daar bevestigd. Wie zijn wij dan, stervelingen, dat Hij aan ons denkt. Mensenkinderen, dat Hij naar ons omziet?

Kort daarvoor hoorde ik de emotionele oproep van een Italiaanse verpleegster. Het lijkt in schril contrast te staan met die prachtige sterrenhemel. Mensen in isolatie die alleen moeten sterven. Het raakte me, heel diep. Het is zo makkelijk om in deze tijd meteen te roepen: “Waar is God dan?” Het tegendeel is namelijk waar: Hij is er! Kijk naar de sterren en lees psalm 8: Hij die de planeet Venus als morgenster aan de hemel pinde, denkt aan ons mensenkinderen. Aan jou, aan mij, en zeker aan de mensen die geïsoleerd van alles en iedereen aan bed gekluisterd zijn. Alleen maar nooit alleen.

Ik onderbrak zomaar het gesprek van mijn twee vriendinnen (sorry meiden). We verwonderden ons. Over hoe die enkele sterren er voor zorgden dat de duisternis niet meer zo duister was. En ik bedacht me wat het effect van schijnbaar kleine dingen in een groot zwart gat kan zijn. Hoe iets simpels en kleins, de donkerte van iemand anders op kan lichten. Juist nu.

Ik geloof in die glimkracht. Ik geloof in het kleine dat het grotere laat zien. In een kaars die de hele kamer verlicht. In een glimlach of een blik die de ander laat voelen dat hij leeft. Een compliment op een onverwacht moment. Er zijn. Juist nu.
Ik zoek naar manieren om ondanks Covid-19 een kaars te zijn in een donkere kamer. En jij?

PS: Licht voor Dordt heeft een prachtig initiatief. Zet op zaterdag een kaars in je raam als teken van verbondenheid. Maar laat het daar niet bij: deel kaarsen uit in je buurt, met een kaartje waarop je mensen aanbiedt dat je hen kunt bijstaan met een boodschap doen of een praatje (zie www.lichtvoordordt.nl). Geef niet alleen de kaars, maar wéés de kaars in die donkere kamer!