Onze jongste werd vanmorgen wakker, tussen ons in. “Vrolijk kerstfeest lieverd”, zei ik, “Jezus is geboren!” Ze knipperde even met haar ogen en zat toen ineens alert overeind aan de rand van het bed. “Mam, ik wil naar buiten kijken.” “Waarom dan?”, vroeg ik verbaasd. “Ik wil kijken of het echt kerst is!” Ik bedacht dat ze teveel Kerstfilmpjes had gezien de afgelopen weken. In elke aflevering sneeuw, kerstbomen met pakjes eronder en veel gehohoho. Ze was even stil toen we de gordijnen openschoven en de blauwe hemel zagen, maar geen dik pak sneeuw op de daken. “Maar lieverd, je kunt buiten niet zien of het Kerst is. Kerst zit in je hart, weet je nog?” “Nee hoor mam, buiten is het Kerst.” Geen spoor van twijfel. Verbolgen over het feit dat mijn poging onze kinderen met een dieper besef van Kerst op te voeden blijkbaar niet helemaal het gewenste effect had, zette ik haar op de grond. Niet wetend dat haar opmerking misschien wel meer waarheid in zich had dan gedacht. Want tijdens een kleine bui na lunchtijd, zorgde de felle winterzon voor een prachtige, intensgekleurde regenboog. Het leek een contrast, een regenboog met Kerst, maar uiteindelijk drong het tot me door. De zondeval en de zondvloed, met de regenboog als belofte dat God Zijn schepping nooit zal loslaten. Kerst als begin naar Pasen is eveneens een teken Zijn trouw. God laat zien dat Hij betrouwbaar is. Hij laat niet los. Nooit. Toen niet, vandaag niet, en straks niet. Het kindje in de kribbe, de regenboog aan de hemel, het zegt: “Zie ik maak alle dingen nieuw” (Openb. 21:5)